Poppenspel als spiegel van de ziel, wat is dat voor mij? Als klein meisje werd mij al snel duidelijk dat er naast de wereld van alledag er nog een andere wereld was. De wereld van de dromen en van de fantasie. Door met poppen te spelen kon ik helemaal opgaan in deze wereld. De poppen konden zijn wat ik zelf eigenlijk graag wilde zijn; een prinses of een elfje wat kan vliegen. Verhalen uit sprookjesboeken kon ik helemaal tot leven laten komen. Archetypes als heksen, tovenaars, draken en de goede fee kwamen allemaal langs. Ook nu nog zijn sprookjes voor mij een inspiratiebron. Sprookjes spelen zich vaak af in de natuur en ook dieren spelen vaak een belangrijke rol. Door in de natuur te zijn komt mijn geest tot rust en borrelt er van alles op. In een holle boom zie ik al snel een kabouterhuisje, in de takken waar de zon doorheen schijnt zie ik elfjes vliegen. Als ik de vogels hoor fluiten in het bos, zie ik mezelf als vogelvrouwtje alle vogels beschermen. Op het water van het meertje zie ik kleine schaatsenrijdertjes en hoor ik kikkers kwaken. Is dat niet de kikkerkoning? In het water zie ik mezelf in de weerspiegeling. Door de rimpeling in het water lijkt mijn gezicht ouder dan ik me voel. Ik lijk wel een heks! Als de wind even gaat liggen en het water stil staat, kijk ik nog een keer. In mijn ogen zie ik het meisje met de dromen, verlangend om ze uit te laten komen door met poppen te spelen.
Reactie plaatsen
Reacties